રોજ એની છાતી એ ફુટતા રતુંબડા ટહુકા એવા તો  વસંતના.
ધબકતા ટહુકાને રતુંબડી તર્જની એ પકડી એ રેલાવે સુર વસંત ના.

 લાલધુમ્મ   લોહી બની ને તોફાન એની છાતીમાં હિલ્લોળા લે,
તેના ગુલ્લાબી વાયરામા સપના નાં એ હોડકાઓ ભરે વસંતનાં.

આંખ્યું ના ટશ્યાં લાલઘુમ્મ ,ને તોયે   કેટ્કેટ્લુ ય મરકે,
ને ગુલ્લાબી તેના આ બાગમાં જાણે કેટલાય ચાતકો ઉડે વસંતમાં.

સધસ્નાતા એ આજ ને જલયુક્ત કેશ ની ફોરમ જાણે છે શ્વાસ​ વસંતનાં,
પિન્ડમાં લ​ઈ ધબકતું ચોમાસું  એ ચાલે ન​વોઢા  સમ  વસંતમાં.

એનું જાણે "સમસ્ત​" ક​ઈ છે જ નહિં આ  વસંતમાં,
છતાંય જાણે તે જ " સમસ્ત " છે આ આખ્ખાય વસંત માં.!
**બ્રિન્દા**

તે પૂછ્યું , "બોલ , એ વેદના  છે કે નહીં ?
આ આંખો માં મદ ને હોઠો પર સ્મિત ,સખી ,
પણ એ મદિલા નયનો માં વેદના છે કે નહિ ?"

ને મેં કહ્યું ,
વેદના એ -પ્રેમ નું સંતાન છે ઔનારસ !
પ્રથમ પગથીયું ,જિંદગી  તાવવા નું !
જિંદગી નું તાપણું , પ્રેમ ની જ્વાલા નું દાજાતું આલિંગન !

તપ થી પણ ઉચેરો એનો તાપ !
ને જપ થી લાખેણો એનો જાપ  !
લાખ ચૌરાસી કરી જાપો તોયે કશેક ખૂટી જાય શ્વાસો !

જીંદગી ના "એ " અંતિમ પર પહોચવા મથતું એ ઝાંઝવું !
તો બોલ તું જ હવે એ વેદના છે કે નહિ ?
મારો પ્રેમ એ જ વેદના કે નહિ ?
**બ્રિન્દા **